Een verzopen kat

Onlangs werd ik gevraagd of ik kon invallen om te draaien. Aangezien ik al van plan was om te gaan, kon ik net zo goed de bardienst erbij doen. Er zijn van die avonden dat je zin hebt om je muziek lekker hard te draaien en thuis kan dat niet altijd. Dan is de Flaat bij uitstek een prima plek.

Eenmaal aangekomen stond de eerste verrassing al op mij te wachten. Het bier was geleverd en dat moest nog ingeruimd worden. Wat heb ik daar altijd een hekel aan gehad. Ik wil het best opdrinken, maar dat inruimen is aan mij niet besteed. Gelukkig was het met de hulp van de eerste bezoekers zo gepiept en de avond ging van start.

Intussen kwam er een jongen binnen die net klaar was met vakken vullen bij de Jumbo. We zeiden “Hallo Jumbo.” Lachen deed hij als een boer met kiespijn. Je kon duidelijk merken dat hij deze woordspeling al iets vaker dan hem lief was had gehoord. Om de ellende compleet te maken, moest hij een cola bestellen. Hij was nog geen 18, maar hij droeg dat leed als een echte man. Wat gek is, omdat hij leeftijdtechnisch gezien nog geen man is. Als troost draaide ik Pearl Jam voor hem.

De avond vorderde en het werd gezellig aan de bar, maar er werd ook gedart en aan de tafels werd gekletst. Het drinktempo lag op een mooi peil. Ik stond bij een groepje bekenden waarvan er één vertelde over zijn kat. Als er drank in de man is slaat de fantasie op hol. Dus binnen luttele seconden belandde zijn kat in een dichtgeknoopte plastic zak en werd hij van de Scheveningse pier de zee in gegooid. Dat was niet voldoende. Er moest nog een steen aan de zak anders zou hij niet zinken. Iedereen lachte er hartelijk om. Ook de eigenaar. Op zo’n moment besef je dat de avond geslaagd is.

Met het verdrinken van katten heb je wel een ondergrens bereikt, maar uiteraard gaat er altijd iemand een stapje te ver. Uit het niets werd er gesuggereerd dat seks tussen twee broers zou moeten kunnen, omdat er toch geen kinderen van komen. Een ijzige stilte viel. Ook degene die het vertelde besefte; ik sta er alleen voor. Ik had in tijden niet zo’n rare theorie gehoord. Het lachen was ons min of meer vergaan.

De eersten verlieten de Flaat voor een welverdiende nachtrust en dan breekt de graveyard shift aan. Op verzoek draaide ik Nice Things van The Menzingers. We knikten met ons hoofd op het ritme van de drums en keken elkaar glimlachend aan. Dit is een wereldplaat, dachten we. Op zo’n moment ben je blij dat je een gelijke hebt gevonden als het gaat om muzikale voorkeur. Je kan er uren over praten en dat is één van de mooiste dingen die er is.

En toen besefte ik dat muziek ooit de reden was waarom ik voor het eerst naar de Flaat ging. Er werden platen gedraaid die je nergens anders kon horen behalve thuis en bij vrienden. Ik vraag mij weleens af of dat ook de reden is waarom de jongste lichting in de Flaat komt. Ik hoop het, want naast een mooie vrouw en een koud biertje is een goede rockplaat het lekkerste wat er is.