Wijsjes

Woensdagavond en al een aantal dagen vraag ik mezelf af waar ik nu weer over zal schrijven. Zal ik vertellen over voorjaarsvakanties? Leuke onderbreking voor scholieren en voor de liefhebbers van wintersport. De overigen zal het een worst zijn. Voor mij betekent het een week de hond van mijn ouders over de vloer hebben vanwege die eerdergenoemde wintersport. Terwijl ik wat uit mijn duim zit te zuigen, laat Bas – want zo heet hij -een wind. Met zijn twaalf lentes ruiken zijn scheetjes allang niet meer naar bloemen. Hou het maar op een pakje kipfilet die ruim zes maanden in een kast ligt te verkwijnen. Uit ervaring weet ik dat die lucht dicht in de buurt komt bij de windjes van Bas.

Op de achtergrond draaien The Black Keys. Dit is zo’n bandje die ik heb leren kennen in de Flaat. In de tijd dat de band nog slechts bestond uit een drummer en een gitarist. Ik draaide een bardienst en iemand vroeg een plaatje van ze aan. Ik weet niet meer exact welk nummer, maar ik vermoed van hun eerste album. Er zat een goede groove in en zag iedereen, zittend op een stoel of kruk, het nummer oppikken en het lichaam rustig laten bewegen op het ritme. Ook ik. We waren die jaren al doodgegooid met The White Stripes en allerlei klonen, maar waarom had ik nog nooit van deze band gehoord? Het was in principe van hetzelfde laken en pak. Geweldig!

The Black Keys zijn inmiddels mainstream en het is ze gegund. De muziek die ze maken spreekt velen aan en nog veel meer mensen niet, maar ze blijven inventief bezig. In de Flaat verdwijnt zo’n band dan gauw weer naar de achtergrond. Te commercieel is dan vaak de gedachte. Vervolgens is het weer tijd voor iets nieuws. Een band of artiest die een groep aanspreekt en airplay krijgt in het weekend. Wat weer door anderen wordt opgepikt net zolang tot de band in de grote zalen staat en weer plaats maakt voor de volgende beginnende band die op de deur klopt.

Zo rond 1997 keken we in cd boekjes welke bands er werden bedankt. Van die bands werd dan vaak blindelings het album gekocht die in de meeste gevallen tegenviel. Luisteren op internet was nog geen optie. En uiteindelijk maakt het ook niet uit hoe je aan nieuwe muziek komt, maar het geweldige gevoel dat een plaat bij je oproept wanneer je die voor het eerst hoort vind ik wel belangrijk. De euforie in je lichaam bij die eerste noten, een gitaarsolo, een basloopje. En na verloop van tijd is het album 20 jaar oud en staat hij nog als een huis. Krijg je nog steeds kippenvel van bepaalde momenten, denk je terug aan allerlei gebeurtenissen die een periode kenmerkten.

Lock, Step & Gone van Rancid komt voorbij. Van het album..And Out Come The Wolves. Een plaat die bij mij in 1996 voor een keerpunt zorgde dankzij de oudere broer van een vriend. Zo kan het ook. Bas staat inmiddels in mijn bek te hijgen en ik word een beetje ontoepasselijk. Tijd voor een laatste avondwandeling. Met een wijsje in mijn hoofd.