Schrijver archief

Een aantal van jullie die dit lezen, lagen nog te kwijlen op het box kleed toen ik mijn eerste kerstsateetje in de Flaat naar binnen schoof. Het was de winter van 1996 en ik was een 16-jarig pikkie met een veel te grote spijkerbroek, muts op mijn kop en een t-shirt van één of ander punkbandje. Er zullen vast en zeker nog foto’s bestaan van die bewuste avond. Ik kwam intussen al een aantal maanden in de Flaat en had van één van mijn vrienden (laten we hem voor het gemak even Steven noemen) begrepen dat de Kerstsaté in de Flaat een ware happening was. Ik heb wat dat betreft toffe ouders, want ik hoefde niet mee naar de suffe familie gourmet.

Toen we halverwege de middag arriveerden, waren er al vele lotgenoten aanwezig en stonden er al vele lege flessen Palm op de bar. “Palm?” Zal je jezelf afvragen. Jazeker! Ik durf te beweren dat de Flaat toentertijd een grootafnemer was van dit bier aangezien er zo af en toe zelfs een vertegenwoordiger van het merk langskwam. Kregen we viltjes en glazen. Zelfs een keer een mooie lamp.

Enfin, we moesten wel wachten op de saté, want er was maar één iemand die wist hoe je sateetjes van 13 cent per stuk moest bereiden. En dan heb ik het over het gulden tijdperk. Vroeger kon je dus nog goederen kopen voor 6 eurocent. Dat is tegenwoordig ondenkbaar. Degene op wie we wachtten was dus een ervaringsdeskundige die wist hoe je van rubber met vleessmaak en bruine drek overheerlijke saté kon maken. Ze noemden hem Bos. Totaal overbodig, maar ik wilde het toch even gemeld hebben.

Ergens begin van de avond zat ik in ’t Halletje een beetje out te gaan toen Steven even polshoogte kwam nemen. Hij vroeg mij of het ging en toen ik wilde zeggen “gaat prima” liet ik zo ontiegelijk harde boer dat hij in lachen uitbarstte en gelijk naar binnen rende. Ik hoorde hem nog schreeuwen naar de rest: “Jongens! kom snel kijken! Remko gaat over zijn nek!” Op dat moment voelde dat ook zo dus ben ik maar opgestaan en naar huis gelopen. Achteraf niet heel erg wijs, omdat het enorm vroor buiten en ik alleen een T-shirt aanhad.

Thuis heb ik een aflevering Bennie Hill gekeken, want ook toen was er met Kerst geen ene zak op TV, maar ik voelde me al een stuk beter. Even een trui aangetrokken en weer teruggegaan naar de Flaat. Eenmaal aangekomen had één van mijn vrienden ineens een relatie die tien jaar zou duren, maar de saté was klaar en het feest was begonnen.

Mijn punt? 16 jaar later zie en spreek ik de meeste mensen waar ik toen mijn Kerst mee doorbracht nog steeds en hebben we met elkaar mooie dingen beleefd. Dat heeft de Flaat mogelijk gemaakt en dat lijkt mij een mooie Kerst gedachte. Ik wens de 16 en 17-jarigen die nu de Flaat bevolken toe dat zij dat in 2029 ook kunnen vertellen. Leve de Flaat! Leve de saté!

(Puntje van de redactie: Deze is opnieuw geplaatst na het u pdaten van de site om de social media intergratie te testen)