Afgelopen zaterdag was er weer eens een gaatje in de veel te volle agenda. Goede reden om mij richting de Flaat te begeven. Ik zal geen grappen maken over of kritiek leveren op het deurbeleid. Er zal vast een reden zijn waarom er een limiet is. Stel je eens voor dat er een thema avond is voor heel dikke mensen. Op zo’n moment zul je blij zijn als bij 75 personen het bordje vol bij de deur komt te hangen. Maar dat terzijde, want zaterdag was er nog genoeg plek voor zeker twintig personen die zin hadden in een avondje goedkoop vlees, bier en punkbandjes.

Er was een diverse entourage waarbij opviel dat het hoofdzakelijk manvolk was dat de Flaat bevolkte. Dit fenomeen deed mij weer eens denken aan eind jaren negentig. Ook toen was het tien procent vrouw en de rest man. Als je geluk had tenminste. Vele avonden werd de Flaat gekscherend gay bar “de schrale anus” genoemd, want vrouwen waren soms in geen velden of wegen te bekennen. Er waren dus zaterdag wel wat dames aanwezig en dan tel ik de twee verschrikkelijk zuur kijkende lesbiennes ook mee. Ik heb verscheidene theorieën over het zuur kijken, maar wil die in dit beschaafde verhaal niet met jullie delen. Ook ik zou zuur kijken wanneer ik twee uur aan een vis/kaas tosti gelikt zou hebben.

Ook waren er diverse gasten die constant met hun rugtas liepen. Wat zit daar toch in vraag mijzelf altijd af? Hun complete inboedel? Instant noedel soep? Jonge katjes die constant aandacht nodig hebben? In mijn jonge jaren was een rugzak ook iets wat hoorde bij de klederdracht van een skatepunker. Het liefst zo laag mogelijk op de kont. Daar deed je dan een trui in voor de vulling. Of een cd om aan de draaier te geven. Een reserve pakje sigaretten behoorde ook tot de mogelijkheden. Op warme zomerdagen ging je dus met een bijna lege rugzak op pad, want een trui had je niet nodig. Toen wist ik het ook niet meer. Instant noedel soep is in ieder geval nooit in mij opgekomen. Dus bleef de rugtas maar thuis.

Tussen de bands door bekeek ik met een vriendin de oude foto’s die aan de muur hingen. We waren bijna niets veranderd. Iets meer rimpels, dat dan weer wel. Alleen de feestjes zijn niet meer wat ze geweest zijn. Gingen we vroeger nog hard op de donderdag, vrijdag en zaterdag avond; nu doen we dat op kinderverjaardagen op de zaterdagmiddag. Dit klinkt natuurlijk overdreven en dat is het ook, maar hoe graag ik ook iedere vrijdag en zaterdagavond weg zou willen het gaat gewoonweg niet meer. Ik ben selectief geworden anders ga je kapot. Dus zo’n avond als zaterdag pak ik dan graag mee. Ik moest mijzelf er soms van weerhouden de handen uit de mouwen te steken en mee te helpen, want dagen zoals deze vergen altijd veel van het team vrijwilligers dat zich inzet en daar heb ik bewondering voor. Die tijd ligt echter achter mij. Ik drink nu bier en geef de fles. Een bar leegruimen of bij de deur zitten zullen mijn zoons wellicht ooit doen. Of niet. Misschien willen ze dan, zoals nu, nog steeds alleen maar een fles en lomp ouwehoeren.